Ośnierzone góry

Góry te są wysokie i strome. Nigdy niewiadomo kiedy spadnie lawina bądź jakiś osobnik ześlizgnie się z lodowej półki. Lepiej mieć się na baczności! W tych górach mieszkają gibkie, sprytne kozice. Tylko niektórym udaje się je złapać. Ponadto czatują tu także niedźwiedzie a czubki gór są cały rok pokryte śniegiem. Miejsce dla wilków lubiących ultimate-survival.

Le Fay uwielbia takie miejsca. Niestety przyszła bez sweterka i było jej zimno. Usiadła na śniegu i ogrzewała się swoimi puszystymi skrzydłami. Wyluzowała się i zauważyła przyjaciela.
- Samcio chodź podenerwować niedźwiedzia! Wiesz jaka to fajna zabawa?! Tylko uważaj żeby nie spaść, w razie czego to Cie złapię bo umiem latać. - Fay musiała krzyczeć bo był daleko. Nagle z góry spadała lawina prosto na Samuela. Próbował uciekać ale lawina była jeszcze szybsza. Wilczyca poleciała szybko jak tylko mogła i złapała Wilka, po czym polecieli na szczyt góry wkurzać niedźwiedzia.

Zobaczyła lawinę. Uciekała z całych sił, tak szybko jak tylko mogła. Nagle jednak lawina dogoniła ją. Poczuła ból w łopatce i klatce piersiowej. Jej skrzydło było chyba złamane. Lawina mocno ją przygniotła. Poza śniegiem wystawał jej rudy ogon.

Kinnojo przyleciała w mgnieniu oka. Zmartwiła się po niepewnej stracie koleżanki.
- Mara co się stało! Nie bój się, wyciągnę się! - wykrzyknęła wilczyca i zawyła a śnieg na jej rozkaz odczepił się od Mary.
Szybko ułożyła jej posłanie, ciepły koc, poduszkę, herbatę i ciacho. Potem uciekła bo nikt nie mógł jej zobaczyć, a to dlatego że jej ojciec nie dał jej szansy.

-Ach... Co... Zobaczyła co leży obok. Nie wiedziała skąd to się wzięło. Zaczęła powoli się zajadać. Kiedy skończyła wstała i wyruszyła przed siebie.
NIE MA JEJ TU !!

Straszna śnieżyca dawała we znaki. Pewny cień w oddali wspinał się na górkę, to Candia. Przez cały czas wspinała się na górę, jej ciało nie było zmęczone. Posadziła swój żółto-zielony ogon i popatrzyła na lawinę. - No, to jest dopiero frajda. - uśmiechnęła się po kryjomu i pokazała swój nikczemny uśmieszek. Przeskoczyła przepaść i była na torze lawiny. Obudziła ją i zaczęła się zabawa. Wilczyca biegła ile sił w nogach, lecz lawina była szybsza. Dogoniła ją, ale Candia skoczyła do góry i złapała się trwałej gałęzi. Położyła się na niej i czekała aż minie.

Za wilczycą szedł Cierń. Ciekawe co dzisiaj dzień przyniesie. - uśmiechał się do siebie. Na chwilę zastygnął, dlatego Candia była już na drzewie.
- Już biegnę siostrzyczko! - krzyknął i przeskoczył przepaść. Teraz lawina goniła jego, lecz jednym susem Cierń był na gałęzi.
- Siostra a dlaczego masz...takie wielkie oczy? Hmmm... - gadał takie głupoty, że normalnie pękały nerwy.

- Cicho! - krzyknęła i walnęła go w pysk.

W góry wybrał się Xynthe. Chudy i gibki wilk, sprawnie przemierzał zaśnieżone góry. Gdzieś w dole toczyła się lawina, a na jakiejś gałęzi siedziała para wilków. Xynthe odgarnął długą grzywkę, której kępki opadły mu na oczy. "To przez ten szurnięty wiatr..." warknął cicho. Gdy wdrapał się na szczyt usiadł, wodząc pustymi oczyma po okolicy.

- Witam przybysza! - powiedziała Candia i przytrzymała pysk braciszkowi, aby nic nie klepnął. - Jestem Candia, to mój brat Cierń. - uśmiechnęła się i puściła pysk Ciernia.

Xynthe odwrócił łeb w stronę wadery, która wydawała się go witać. Spojrzał na nią chłodnym jak lód wzrokiem, i rzekł.
- Witajcie, jestem Xynthe.
Mruknął pod nosem oglądając dość osobliwego Ciernia.

- Coś z głową masz? - powiedział Cierń do Candii i poczochrał jej grzywkę, poniewaz trzymała go.
- Elo ziom, ja Cierń. - uśmiechnął się dokuczliwie do basiora. Xynthe wyglądał na fajnego przyjaciela.
- To moja siostra... - dodał i ugryzł Candię w ucho. Potem zaczął się chichrać i o mało co by nie spadł.

Xynthe spojrzał na nich jak dorosły na bawiące się dzieci. Jakież to urocze...
- Chyba, że ty masz coś z głową...
Prychnął do Ciernia mimowolnie chichocząc. Cóż za... Dziwactwo.

- Bardzo śmieszne. - powiedział i poszedł coś upolować.

Xynthe puścił tę uwagę koło uszu i przyjrzał się cichej Candii. Wilk odwrócił wzrok w stronę chmur i zamyślił się. "Ileż chmur może być na tym walniętym świecie?" nie był w nastroju do rozmów i nawet rozmyślania. Nic mu się nie chciało.