Ośnierzone góry

Vikven przybył tu wolnym krokiem i zobaczył piękną wilczycę ,która mu się spodobała. Podszedł do niej i usiadł.
-Cześć! Jestem Vikven ,a ty?-Przywitał się i zapytał z gracją wilczycę.

- Nie podrywaj mojej siostry! - warknął Cierń, broniąc ją. Potem rozmyślał się i opuścił to miejsce.

- Jestem Candia. - powiedziała nie patrząc na niego. Podobał jej się, ale musieli się bliżej poznać. Wilczyca zeskoczyła z gałęzi i podbiegła do niedźwiedzia.
- Pakuj swoje manatki i spadaj. - powiedziała do misia a on uciekał jak szalony.
- No to co robimy? - zapytała i zaczęła głaskać Feniksa.

"Och, nawet Gentleman się tu przypałętał? Wprost wspaniale!" mruknął w myślach i wzrokiem zmierzył nowo przybyłego basiora. Wyglądał na groźnego ale stanowczo się tak nie zachowywał. Xynthe prychnął niby ze śmiechu a niby z żałości. "Wytresowany jak piesek salonowy..." pomyślał kpiąco zważając na maniery wilka.

Vikven gwałtownie odwrócił głowę w stronę wilka. Wyszczerzył swoje kły i podszedł do niego. Zawarczał głośno i znów podszedł do wilczycy.
-A co byś chciała?-Zapytał groźnie patrząc na wilka. On chyba nie wiedział że Vikven jest Alfą jego Watahy

"O patrzcie, siłacz się znalazł!" mruknęła przelotna myśl w głowie Xyntha. Wilk od dawna czuł, że drugi basior pachnie niedość jego watahą, to jeszcze alfą. Nie przejmował się tym jednak. Bycie wygnanym nic dla niego nie znaczyło...
- Chcecie mi się tu rozczulać?
Spytał z szyderczym i kpiącym uśmieszkiem. Nienawidził miłości, przyprawiała go o ciarki.

- Xynthe co robimy? - spytała ponownie i nadepnęła lekko mu na łapę, aby przestał się zamyślać. Kazała Feniksowi polecieć do basiora.
- To dla Ciebie na późny prezent świąteczny. - dała mu Feniksa o imieniu Walles, bo miała ich chyba 30 na świętej górze.

- Dzięki...
Mruknął oglądając ptaka i łapę. Nic mu się nie stało, w końcu Xynthe nie był z porcelany.
- Jeśli chcecie zostać sami to uprzedźcie...
Mruknął po raz drugi. To było widać, że byli dla siebie stworzeni, zakochani.

-Chcemy.-Powiedział patrząc na niego z groźną miną. Chciał zostać sam z Candią.
-Jestem Vikven.-Powiedział do wilczycy.

- Ale mi tu nie podskakuj alfo, Xynthe umie walczyć...
Mruknął raz jeszcze i razem z feniksem zaczął znikać z widnokręgu. Po chwili go nie było.

- Xynthe! - krzyknęła i Feniks wiedział o co chodzi. Już do basiora nie należał, więc znów stanął obok Candii. Z resztą Candia już miała powyżej nosa Xyntha.
- Chodźcie! - powiedziała i przyleciało 30 różnych Feniksów. Jeden się wyróżniał, bo był ognisty i miał największe skrzydła.
- Skoro mnie nie chcesz bałwanie, to spadaj trzórzu! - warknęła i odleciała z Mrokiem do jego miejsca. Xynthe to głuper, myślący tylko o sobie.
JMTN I Vikven JMTN