Miodowa Polanka

Tą polankę nazwali miodową, ponieważ jest tu prawie wszystko jadalne.
Wilki podobnie jak niedźwiedzie lubią miodek. Fay wybrała się na śniadanie, nic nie jadła i jej brzuch dokazywał. Przechodziła dookoła każdej roślinki, koszyczek trzymała w pysku w wkładała do niego pychoty Natury. Przeszła obok drzewa i kapnęło coś na ziemię tuż przed nią. Wilczyca powąchała i potem zlizała.
- Miodzio! - wykrzyknęła z radości że znalazła coś lepszego niż rośliny.
Spojrzała w górę i zobaczyła kilka plastrów miodu, które były w kształcie sopelków. Wyglądały jak kryształki, gdy słońce kierowało się w ich stronę. Niestety były za wysoko i nawet niedźwiedź nie dał by rady.
- Och gdybym mogła latać... marzyła sobie Alfa. Nie wiedziała o tym że ma skrzydła, nic a nic. Po chwili wilczyca poczuła dziwne uczucie. Spojrzała na boki i... wyrosły jej skrzydła, ogromne i piękne. Teraz już mogła latać wśród chmur i promyków słońca. Szybko złapała koszyczek i pofrunęła do wiszącego, żółtego śniadanka. Jednym zamachem ręki oderwała je i po chwili była na ziemi. Łapki miała klejące, więc specjalnie jadła obok strumyczka by pod koniec umyć się lub popijać od czasu do czasu. Najedzona potruchtała do norki i zasnęła na ogromnych liściach i zielonej trawie. Ta wilczyca to dzieło samej Matki Natury.